Η αντίσταση στα μεταλλαγμένα και το θεσμικό πλαίσιο

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δια των ηγετών/εκπροσώπων μας ψήφισε επίσημα την απελευθέρωση των Γ.Τ.Ο. Προηγήθηκε ένα μεγάλο διάστημα άγριας διαπάλης γεγονός που εξηγείται από την πολυδιάσταση του ζητήματος (ηθική, κοινωνική, πολιτιστική, πολιτική, επιστημονική, οικονομική …).

Το γεγονός ότι οι πολίτες της Ευρώπης εναπόθεσαν, σε σημαντικότερο από όσο έπρεπε, βαθμό τις τύχες τους στα χέρια των κυβερνήσεών τους χωρίς να ρίξουν το βάρος τους στην κοινωνική αυτοοργάνωση και αντίσταση επέτρεψε να δημιουργηθεί ρήγμα και να γύρη στη φάση αυτή η ζυγαριά προς την πλευρά των οικονομικών συμφερόντων των εταιρειών.

Ας μην ξεχνάμε ότι η περιβόητη Europa-Bio -η Ευρωπαϊκή Ένωση των Βιομηχανιών Βιοτεχνολογίας- ξόδεψε πολλά δολάρια αναθέτοντας την προώθηση των συμφερόντων της στην πολυεθνική Burson-Marsteller για να ανιχνεύσει την ψυχολογία του χώρου και οι ενδιαφερόμενοι έμποροι έστειλαν τους καλύτερους πωλητές τους –βλέπε στην περίπτωση της Ελλάδας τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ Nikolas Burns - κατευθείαν στα κέντρα των αποφάσεων προκειμένου να «χτυπήσουν» αγορές.

Η Β-Μ. δεν θεωρεί φυσικά μεμπτό να προβάλλει τα πλεονεκτήματά της στους εργοδότες της: «οι συνεργάτες της Β-Μ στις Βρυξέλλες έχουν συνεταιρισθεί με το EUFIC (το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Τροφίμων) από τη στιγμή της έναρξής του, μια ομαδοποίηση στην οποία συμπεριλαμβάνεται αριθμός μελών της Europa-Bio …».

Έτσι έγινε η διείσδυση στα κέντρα των αποφάσεων και ξεκίνησε η διάβρωση του Ευρωπαϊκού κοινωνικού ιστού αντίστασης απέναντι στα μεταλλαγμένα. Οι όποιοι λεονταρισμοί κυβερνητικών παραγόντων είναι ξεκάθαρα για εσωτερική κατανάλωση. Είναι φανερό ότι για εμάς πρέπει να φροντίσουμε εμείς.

«Εμείς» λοιπόν τι κάνουμε;

Για αρκετούς από εμάς που εμπλακήκαμε στον αγώνα κατά των μεταλλαγμένων αυτά δεν ήταν καινούρια ιστορία. Πιστεύαμε πως υπήρχε στοιχειώδης τουλάχιστον γνώση για την τεχνική πλευρά του ζητήματος και παράλληλα ικανοποιητική επίγνωση για τα παιχνίδια που παίζονται γύρω από τέτοια ζητήματα. Με το πρώτο φούντωμα όμως του αγώνα άρχισαν να φαίνονται και οι πρώτες αδυναμίες. Μας ζάλισε η ταχύτητα αύξησης των «φορέων» που δήλωναν συμμετοχή σ΄ αυτή την προσπάθεια και δεν μας απασχολούσε το περιεχόμενο του αναπτυσσόμενου κινήματος. Θεωρούσαμε ότι όποιος είναι σε θέση να επαναλάβει πολλές φορές το : «ούτε στο ράφι ούτε στο χωράφι» είναι μαζί μας. Σιγά-σιγά όμως άρχισε να σχηματίζεται η μαγική εικόνα.

Με τις πρώτες κρούσεις περί τοπικής ανάπτυξης μέσω της κήρυξης περιοχών ελεύθερων από μεταλλαγμένα άρχισε να φαίνεται ότι για ορισμένους η απελευθέρωση γ.τ.ο. στο περιβάλλον δεν ήταν, αυτή καθ΄ αυτή, μια πράξη επιθετική προς τη ζωή και τις δομές που την υποστηρίζουν αλλά μια επιχειρηματική ευκαιρία. Η συνείδησή δε φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα από την προοπτική δημιουργίας σούπερ-μάρκετ με «καθαρά» προϊόντα για πλούσιους και άλλα με μεταλλαγμένα για φτωχούς. Η αναλγησία τους θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την αφέλειά τους που θεωρεί σαν εφικτό το πάντρεμα των συμβατικών, μεταλλαγμένων και βιολογικών παραγωγών. Άλλοι άρχισαν να ξερογλύφονται διαβλέποντας κονδύλια να διοχετεύονται στην αγορά για τους ελέγχους μέσω εργαστηρίων και ηγεμονίσκοι να καλούν σε στήσιμο μηχανισμών ελέγχου της αγοράς. Όλοι αυτοί σε πλήρη αρμονία –ίσως και εν αγνοία τους- με την Οδηγία 18/2001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου που υπό τον αφοπλιστικά ειλικρινή –αν και όχι φανερό για όλους- υπότιτλο : «για την σκόπιμη ελευθέρωση γενετικώς τροποποιημένων οργανισμών στο περιβάλλον» έθετε απλά και ξεκάθαρα τους όρους και ανέπτυσσε τη νομολογία που θα έδινε τη νομική κάλυψη στην απελευθέρωση των γ.τ.ο. στο περιβάλλον !

Τι διαπραγματεύεται όμως αυτή η «Οδηγία»;

Τίποτα στην ουσία. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από ψυχικό κατευνασμό αλλά ζητά πολλά. Ζητά την κοινωνική συναίνεση στις διαδικασίες της σκόπιμης απελευθέρωσης και τη συμμετοχή στη διαχείριση του κινδύνου !! Όλη η Οδηγία μας λέει πως θα συνδράμουμε στην απελευθέρωση των Γ.Τ.Ο. και θα είμαστε και υπερήφανοι για την κοινωνικο επιστημονικο περιβαλλοντική ευαισθησία μας.

Η επιστημονική φαιδρότητα και η κοινωνικοπεριβαλλοντική αναλγησία που προβάλλουν αυτές οι δηλώσεις θα ήταν σφάλμα να χρεώνονταν στον –εν πολλοίς- αναγνώστη τους. Θα ήταν πολύ περισσότερο ρεαλιστικό και δημιουργικό αν καταφέρναμε να διακρίνουμε τον ήχο του ανηλεούς πολέμου ανάμεσα στην παγκόσμια εμπορική εξουσία και την τοπική πολιτιστική αντίσταση.

Και όμως υπήρξαν συναγωνιστές που έδωσαν μάχη για τη συμμετοχή μας σ΄ αυτές τις διαδικασίες … Έτρεφαν ελπίδες για μια υπεύθυνη και συναινετική διαπραγματευτική διαδικασία με «αξιόπιστους» φορείς. Ακόμα και σήμερα, μετά από όσα έχουν λεχθεί για τη φύση των γενετικών επεμβάσεων υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ένα –οποιοδήποτε- νομοθετικό πλαίσιο είναι σε θέση να ελέγξει τη διασπορά των γονιδίων (!). Αρνούνται να δουν ότι οι νομοθεσίες είναι τεχνουργήματα που –αποβλέποντας σε κάτι- φτιάχνονται για να ρυθμίζουν κοινωνικές συμπεριφορές σε τεχνητά περιβάλλοντα –κοινωνίες- του ανθρώπου ενώ οι βιολογικοί μηχανισμοί ακολουθούν τους νόμους της φύσης και πεντάρα δεν δίνουν για το αν εναρμονίζονται με τους νόμους των ανθρώπων. Τα απελευθερωμένα γ.τ. γονίδια θα πάνε εκεί που θέλουν και κανένα άρθρο κανενός νόμου δεν θα τους αλλάξει την κατεύθυνση.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι η νομοθεσία αποδοχής –η σημερινή Οδηγία- δεν αφήνει κανένα περιθώριο προστασίας της Φύσης και με αυτό σαν δεδομένο να προχωρήσουμε. Η με οποιοδήποτε τρόπο εμπλοκή μας στις μεθοδεύσεις εισόδου των Γ.Τ.Ο. ας είμαστε σίγουροι ότι θα αξιοποιηθεί ως άλλοθι δημοκρατικότητας των πλέον αντιδημοκρατικών και βάρβαρων μηχανισμών.

Ας έχουμε επίσης το νου μας στις περιφερειακές κερκόπορτες, γιατί αν εμείς σήμερα αναλωνόμαστε στα περί της περίφημης και σωτήριας «σήμανσης», τον Ιανουάριο του 1977 η Β-Μ συμβούλευε τα αφεντικά της : «Οι εταιρείες του τομέα τροφίμων πρέπει να γίνουν αποδεκτές από το κοινό ως έχουσες ανεξάρτητη οπτική, φωνή και αντικείμενο δράσης όσον αφορά την εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων συστατικών ή οργανισμών στο φάσμα των προϊόντων τους. Πρέπει να φαίνεται ότι οι ίδιες έχουν κάνει την επιλογή. Πρέπει επίσης να φαίνεται ότι σιγουρεύονται πως αυτό το δικαίωμα επιλογής περνάει στον καταναλωτή. Αυτό σημαίνει..διαφάνεια».

«Να πως μας μαζεύουνε στη στρούγκα» θα λέγαμε εμείς και να γιατί αυτά τα μέτρα μας προσφέρονται με τόσες τυμπανοκρουσίες! Αν θέλουμε ρεαλιστική εικόνα του κόσμου γύρω μας και να ακριβολογούμε ας μη διστάζουμε να λέμε ότι το σχετικό Ευρωπαϊκό νομοθετικό πλέγμα είναι το απλό όργανο ελέγχου και διαχείρισης των μεταλλαγμένων.

Μ΄ άλλα λόγια, σήμερα καταρρέει η αυταπάτη ότι υπάρχουν πολλοί, συμπληρωματικοί τρόποι αντίστασης στην επέλαση των Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών. Όπως εξάλλου διαπιστώνει και ο Rene Riesel σήμερα επιβάλλεται να αποδειχθεί ότι δεν έχουν ουσιαστική διαφορά εκείνοι που ονειρεύονται να προσαρμόσουν τους ανθρώπους στη σύγχρονη κόλαση, παραμορφώνοντας τα γονίδια, και εκείνοι που είναι πρόθυμοι να συζητήσουν δημοκρατικά τους όρους με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί αυτή η προσαρμογή.

ΠΗΓΗ: Γιάννης Παζάρας