Ομιλία – συζήτηση για το εναλλακτικό εμπόριο και τις βιολογικές καλλιέργειες, 19:00 στην πλατεία Αγ.Κωνσταντίνου (συνοικισμός). Θα ακουλουθήσουν, προβολή, μπουφές με βιολογικά προϊόντα και μουσικό γλέντι.
Γυρνώντας από το σούπερ-μάρκετ με τις σακούλες γεμάτες ψώνια, πόσο συχνά αναρωτιόμαστε με ποια διαδικασία έφτασαν αυτά τα προϊόντα στα χέρια μας; Πρόκειται για μια απλή και προφανή απορία, τα στοιχεία που μας δίνονται, όμως, για να την επεξεργαστούμε είναι ελάχιστα. Πέρα από την συσκευασία, τη μάρκα και την τιμή των προϊόντων, στα καταστήματα δεν θα μάθουμε τίποτα παραπάνω.
Και λοιπόν; Στον κοινωνικό μας ρόλο του καταναλωτή, δεν καλούμαστε να γνωρίζουμε, απλά να αγοράζουμε. Σε αντάλλαγμα της δικής μας «αφθονίας», αυτή η μυστηριώδης δύναμη που γεμίζει τα ράφια με υλικά αγαθά ζητάει να παραμείνει αόρατη.
Κανένας, όμως, δεν κρύβεται χωρίς λόγο. Μια απρόβλεπτη ματιά, πέρα από την επιφάνεια των εμπορευμάτων, ανακαλύπτει τα πρόσωπα αμέτρητων ανθρώπων που μόχθησαν για την παραγωγή τους, σε συνθήκες που διαρκώς επιδεινώνονται.
Αυτά τα πρόσωπα , που έχουν όλα τα χρώματα του πλανήτη – ακόμα και του ίδιου του «καταναλωτή», γιατί και αυτός συνήθως συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία – είναι που πρέπει να μείνουν αόρατα. Για να αποφεύγεται το αναπάντεχο, να δούμε ο ένας τον άλλο.
Επιφανειακά, νομίζουμε ότι στη σακούλα με τα ψώνια υπάρχει καφές, ντομάτες, ρούχα κλπ.. Στο κουτί του καφέ, όμως, δεν γράφει ότι ο παραγωγός, κάπου στο Νότο, έχει εισπράξει μόνο το 2 % της τιμής που πληρώσαμε, ούτε ότι εκατομμύρια πρώην μικροκαλλιεργητές έχουν μεταναστεύσει στις πόλεις, προσπαθώντας να επιβιώσουν. Δεν έχουμε ιδέα τι στο διάολο χημικά έχουν ρίξει στις ντομάτες, αν είναι μεταλλαγμένες και υπό ποιους όρους ζει και εργάζεται ο παραγωγός τους.
Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.
Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.
Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.
O μέσος όρος αύξησης των τιμών στα προϊόντα πρώτης ανάγκης, το 2007, ήταν 40%. Οι τιμές βασικών ειδών διατροφής εκτοξεύθηκαν σε εντυπωσιακά νούμερα… Στο σιτάρι η αύξηση αγγίζει το 130%, στο ρύζι το 74% και στο καλαμπόκι το 31%.
Ο κάμπος της Αργολίδας είναι πια γεμάτος χημικά, τείνει να μεταβληθεί σε χημικό σκουπιδότοπο. Τα προιόντα που καταναλώνουμε είναι δηλητήρια, που όλο και ακριβαίνουν.
Μπορούμε να έχουμε μια διαφορετική ζωή. Ενώνοντας τη δράση μας, να παίρνουμε προιόντα από γνωστούς μας παραγωγούς, σε μειωμένες τιμές – αφού θα γίνονται συλλογικές παραγγελίες – από ανθρώπους που παράγουν προιόντα βιολογικής καλλιέργειας. Έτσι και δαπανούμε λιγότερα χρήματα για διατροφή (και όχι μόνο!) και τρώμε υγιεινά και στηρίζουμε – επεκτείνοντάς το – ένα δίκτυο άμεσης κυκλοφορίας των αγαθών, κατευθείαν από τον παραγωγό στον αγοραστή, χωρίς μεσάζοντες.
Δεν πετάμε στα σύννεφα, ούτε όμως θέλουμε να καθίσουμε στις πολυθρόνες μας, αναμασώντας τον καταναλωτικό ωχαδερφισμό που επικρατεί γύρω μας.
Στόχος μας είναι να συναντηθούμε, να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ιδέες, προβληματισμούς, πληροφορίες. Να προωθήσουμε αυτοπαραγωγικές-αυτοδιαχειριστικές στάσεις ζωής που θα ενισχύουν την ατομική και συλλογική μας αυτάρκεια, ενάντια σε κάθε είδους διαμεσολάβηση και θα εγγυώνται την ασφάλεια των αγαθών μέσα από τις σχέσεις εμπιστοσύνης. Μέσω της συλλογικής δουλειάς και δράσης, αρνούμενοι/ες κάθε μορφή ιεραρχίας, πνευματικής ή σωματικής, που αφορά στην ιδιοκτησία ή στο φύλο, να φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο πολιτικής
ελευθερίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Προσπαθούμε να αυτοοργανώσουμε τις βουλήσεις μας, με όσα μέσα έχουμε προς το παρόν. Θα υπάρξουν δυσκολίες στο εγχείρημά μας, θα κάνουμε λάθη. Όμως θέλουμε να κάνουμε πράξη τις ιδέες μας, εδώ και τώρα (όσο είναι δυνατόν για το παρόν).
Θέλουμε να πειραματιστούμε πάνω στη δημιουργία άμεσων και διαφανών οικονομικών σχέσεων, βασισμένων στην ανάγκη για μια αξιοπρεπή υλική διαβίωση των παραγωγών και των καταναλωτών και όχι στους «νόμους της αγοράς». Να απελευθερώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τα αγαθά από τον (ζουρλό)μανδύα του εμπορεύματος, να αναδείξουμε και πάλι την αξία τους σαν μέσα απόλαυσης για τον καταναλωτή και σαν προϊόντα της δημιουργικότητας του παραγωγού, με τον κόπο και το μεράκι του. Θέλουμε τελικά, ονειροβατώντας ίσως λιγάκι, να δείξουμε έμπρακτα ότι ο ίδιος ο διαχωρισμός μας σε «παραγωγούς» και «καταναλωτές» δεν είναι νόμος της φύσης: είναι μια σύμβαση που τεμαχίζει, που μας διαιρεί σε εργαλεία παραγωγής κέρδους και που μπορεί να ξεπεραστεί.
Προτιμάμε, π.χ., να πίνουμε καφέ φτιαγμένο από ανθρώπους που γνωρίζουμε (έστω και λίγο) και θαυμάζουμε (πολύ), τον οποίο γνωρίζουμε ότι έχουν πληρωθεί απ’ευθείας και σε αξιοπρεπή τιμή, παρά να καταναλώνουμε το εμπόρευμα της Nestle και της Kraft στα σούπερ-μάρκετ, μη γνωρίζοντας, επιπλέον, την ποιότητά του και τα χημικά που έχουν χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή του.
http://koinoniko-kentro.blogspot.com/
